اثر روش های متفاوت کنترل علف های هرز بر عملکرد گل همیشه بهار

به منظور بررسی اثر روش های کنترل علف های هرز بر عملکرد و اجزای عملکرد گل همیشه بهار آزمایشی در سال 1389 در مزرعه آزمایشی مرکز تحقیقات کشاورزی مشهد انجام شد. طرح آزمایشی مورد استفاده، طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار بود. تیمارهای آزمایشی شامل وجین دستی، کنترل تلفیقی (کنترل شیمیایی به وسیله علف کش گلایفوسیت به صورت تیمار پیش کاشتی و کنترل مکانیکی به وسیله بیل)، کنترل شیمیایی به وسیله علف کش ترفلان به صورت تیمار پس از جوانه زنی بین ردیف ها، کنترل شیمیایی به وسیله گلایفوسیت به صورت تیمار پیش کاشتی و در نهایت تیمار شاهد یا تیمار فاقد هر گونه روش مدیریتی علف هرز بود. نتایج نشان داد که روش های کنترل اثر معنی داری بر عملکرد گل، گلبرگ، دانه، وزن هزار دانه، تعداد کاپیتول در هر بوته، عملکرد کل گل، رنگیزه های گلبرگ های گل (بتاکاروتن،فلاوونوکساتین و لوتئین) و در نهایت بر تراکم علف های هرز نیز اثر معنی داری داشت. روش های کنترل توانست عملکرد گل و دانه را بسته به نوع روش در حدود 15 تا 35 درصد افزایش دهد و از سویی دیگر تراکم علف های هرز را بین 20 تا 70 درصد کاهش دهد که البته به نوع روش مدیریتی بستگی دارد. مهمترین علف های هرز تشخیص داده شده در این آزمایش عبارت بودند از سلمه تره، نی، پیچک، تاج خروس، علف هفت بند و گل زرد. بهترین روش مدیریتی علف-هرز در این آزمایش روش کنترل تلفیقی و وجین دستی بود، زیرا در مقایسه با شاهد توانست علف های هرز را به شکل بهتری کنترل نماید (بین 60 تا 70 درصد). اعمال روش های شیمیایی به تنهایی تاثیر قابل توجهی بر روی علف های هرز نداشتند، علی رغم اینکه معنی دار بودند. روش های شیمیایی در مقایسه با دیگر روش ها و شاهد غلظت کاروتنوئید، لوتئین و فلاوونوکساتین را بین 15 تا 25 درصد کاهش دادند و وجین دستی و کنترل تلفیقی نیز در مقایسه با شاهد از تاثیر منفی کمتری بر رنگیزه ها برخوردار بودند. لازم به ذکر است این رنگیزه ها همان مواد موثره دارویی است که در فرآوری و تولید دارو مورداستفاده قرار می گیرد.